Met twee hardloopwedstrijden in het vooruitzicht heeft mijn zusje een coach nodig. Iemand die haar aanmoedigt om door te gaan of haar op geheel andere gedachten brengt waardoor het lopen vanzelf gaat. De aangewezen persoon daarvoor is niemand anders dan ik zelf.
Op een mooie zonnige avond ruil ik de ligstoel met Emeli Sandé op de achtergrond in voor een coach momentje. Met Panter al piepend naast me terwijl ik naar mijn sportschoenen loop, wijzig ik het plan. Ook een beetje omdat ik schrok van zijn kleine dikker wordende kontje.
Met Panter aan de lijn, de Nike App standby begint zusje volledig gekleed in de nieuwste collectie hardloopkleding aan haar run. Niet te zien dat deze arme studente af moet zien in Groningen by the way. Any how, een goed blok verderop hangt Panter’s tong op de grond en verkiest hij de fietsmand boven het zwetende asfalt.
Met zijn koppie in de wind, komt meneer bij van zijn intensieve run terwijl zusjelief de druppels zweet nog moet produceren. Vol gepuf en gezucht vraagt ze of ik niet wil stoppen met praten. Alles past de revue, wat er ook maar in mij op komt.
Zeven kilometer verder, kom ik voldaan thuis als Panter richting zijn mandje loopt. Zusje hoor ik in de verte vertellen dat mijn “gekakel” motiverender is dan een pittig muziekje onder de run. Oke daar daalt mijn zelf (hoog) ingeschatte waarde als hardloopcoach.
De volgende keer probeer ik het anders. Mijn ietwat verstofte skates maken weer eens kennis met het daglicht. Gehuld in mijn sportoutfit vanuit Jakarta vergezel ik zusje op haar volgende zeven kilometer. Waar ik van haar niet mag klagen, enkel flink door praten, struggle ik over de meest onzinnige wandelpaden. Wat is er gebeurd met de route van het asfalt?
Half glijdend ga ik de bocht om en weet ik nog net de vijver te omzeilen voor ik er recht voor over in zou vallen. Niet al te subtiel suggereert zusje dat ik door moet gaan en twijfelt niet eens om mij op te vangen. Ze zou enkel mijn i-Phone uit mijn zak vissen omdat haar batterij het bijna begaf.
Pay back time. Ik zet mijn skates goed af op een goede bestraatte weg en zet de vaart erin. Automatisch neemt ze mijn tempo over en ze begint het behoorlijk warm te krijgen. Haar jasje krijg ik al snel toegereikt en de minuten vliegen voorbij. Totdat ze haar app checked, ze gaat te snel voor haar vooruitgang.
“Hoe lastig kan het nu zijn, je hebt nog half niet zo zwaar als ik. Dat skaten van jou stelt niks voor”, aldus mijn zusje bij thuiskomst na een rit van zo’n 7,24 kilometer. Het is dat ik de calorietjes onderweg voorbij zag vliegen, anders had ik toch subtiel de bocht gemaakt richting huis. Want zeg nu zelf, wordt je juist niet happy van een work out? Wat is er aan de hand met haar adrenaline, feromonen en andere stofjes? Not quite the disco in haar hersenpan. Ah well, misschien dat ze over een paar trainingen wel onthoud waar ik het over had en er hier en daar wat van op steekt. Happy ways to come.
Donnie LO 