Na het heerlijke ontbijt is het alweer check out time. Wanneer het busje volgeladen wordt komt de man van de receptie met 2 tasjes aanlopen. We krijgen souvenirs cadeau. Handdoeken, postkaarten en een geiten knuffel.
Zoals je kunt zien vermaakt Kelly zich er wel mee. Onze chauffeur heeft ook goed geslapen en is klaar voor de lange rit. Waar het hele busje slaapt en snottert door de airco, zit ik opgerold op mijn stoel. Met mijn eekhoorn formaat blaas, is een kamar ketjil stop om de 39 minuten gewenst. Helaas kan ik dit niet maken tegenover de rest en zal dit de reis alleen maar vertragen. Bij iedere hobbel puf ik als een bevallende dame de steken in mijn buik weg.
Bij de tweede stop, komen we aan bij een Masakan padang. Eigenlijk zouden we hier alleen wc stop en drankje doen, maar aangezien we flauw zijn besluiten we toch te gaan lunchen. Iets waar we meteen spijt van krijgen wanneer we de sporen van een vies doekje op de tafel zien en de vliegen van ons afslaan.
Voordat we op kunnen staan, wordt er voor iedereen een grote mok es the uitgedeeld. Een ander mannetje draagt een stapel bordjes met eten en verdeeld deze over de tafel. Bij iedereen wordt een bordje nasi putih neergezet. Dit is het type restaurant waar je enkel betaald voor wat je aanraakt.
Voorzichtig kijken we naar de vreemde en niet bepaald aantrekkelijk uitziende bordjes en proberen een gerechtje uit te kiezen voor bij de rijst. Alan snapt natuurlijk niets van het hele concept en eet van elk bordje een klein beetje. Martin kijkt vol afschuw naar de tafel en eet zelfs zijn rijst niet. Kelly is ook niet gecharmeerd van de gerechtjes en eet enkel haar rijst. Uit haar ooghoeken wordt ze aangestaard door 2 langwerpige, in een bepaalde vorm ogende stengels. Het is dat ze een jaar vrijgezel blijft zegt ze, anders wist ze er wel raad mee.
Joyce vraagt de rekening aan de kasir. In de tussentijd worden de aangebroken bordjes geteld en ontleed mijn vader ieder bordje. Van orgaanvlees tot zwart geblakende vis, tot aangefrituurde garnalen met schil en darmkanaal. Het is een freak show voor ons. In hetzelfde rappe tempo als het werd uitgedeeld, worden de bordjes opgeraapt. Het stapeltje nog volle borden wordt weer ongekoeld voor het raam weggezet in het zonnetje en wij versnellen onze pas, hup het busje in.
Donnie LO 